Tüm erteleyişler,tüm bekleyişler,tüm soluksuz kaldığım geceler ve tüm sonuçsuz hayaller,
Yitirmek üzereyim inancımı bil.”Yok” diyorum “artık gelmeyecek.”diyorum..Kesiyorum ümidimi zifiri bir karanlık kaplıyor içimi,gelmeyeceğine inanarak yaşamaya alıştırıyorum kendimi..
Sadece bir hayal olduğunu ,sadece benim yazdığım bir hikayenin kahramanı olduğunu düşünüyorum bazen..
Oysa sana benden bahsedecektim.Hem gurur duyduğum,hem de nefret ettiğim kendimi gösterecektim.Hayatımda belki de ilk kez birine yani sana dürüst olacaktım.Taktığım milyonlarca maskeyle değil çırılçıplak ve sadece kendim olarak gelecektim.Beni böyle tanırsan sevecekmisin endişesi taşımadan.Yıllar önce olmayı istediğim yetişkinden ama asla bir yetişkine dönüşemeyeceğimden.Kendimle ilgili koyduğum ama asla sonuna kadar gitmeyi başaramadığım hedeflerimden .Farketmeden beni özel kılan bu yarım kalmışlıklardan...
Sana iyilikten söz edecektim.Farkında olmadan iyi olmaktan ve bunu neden yaptığımı bilememekten.Ve gün geçtikce dünya karşısında kendimi çok daha yalnız ,daha bencil ,daha kötü hissetmekten...
Sana kötü taraflarımı,eksik taraflarımı da rahatca gösterebilecektim.Güvensizliklerimi ,yetersizliklerimi,beceriksizliğimi,acı çeken ruhumu…Tüm o güçlü kadın safsatasının altında bir yerlerde ağlayıp duran o küçük kız çocuğunu, her şeyi anlatacaktım sana.Beni ben yapanları ve beni ben olduğuma pişman edenleri...
Seninle konuşurken seni etkilemek için süslü sözcükler kullanmayacak,aslında ne çok okuduğumu ve neler bildiğimi kanıtlamaya gerek duymayacaktım.Sen gözlerime baktığında anlayacaktın herşeyi...Cehaletimi de,hatalarımı da,eksiklerimi de,saçmalamalarımı da deliliklerimi de..bunların benim bir parçam olduğunu ve beni bugünlere sana hazırladığını bilecektin...
Kucağına koyacaktım başımı.Sen saçlarımı okşayacaktın usul usul....
Sen hiç bilmediğim, varlığından bile haberdar olmadığım sıkıntıları ve hiç tatmadığım mutlulukları anlatacaktın bana...Seni sen yapanlardan bahsedecektin ..Neden gözlerinin böyle dargın bir hüzünle baktığını,neden kendini denize bu kadar yabancı hissettiğini ve neden yüreğinde yüzyılların yükünü taşıdığını anlatacaksın belki de..
Birgün ,senin yanında içimdeki o bitmez boşluk tamamlanacaktı.İlk kez bir sabaha kendimi eksik hissetmeden uyanacaktım...
Geldiğine inanabilmek,varlığına emin olabilmek yinede çok kolay olmayacak...Önce alabildiğine kaçıcam,saklanıcam senden belki...
Benim için ne denli önemli olduğunu bilirsen,özümdeki benin yaratıcısı olacaksın belki...Yalnızca sen bu duvarı yıkabilirsin.Yalnızca sen maskemin altında olanı görebilirsin.Yalnızca sen, beni korku,kuşku ve yalnızlıktan oluşan karanlık dünyamdan kurtarabilirsin.Bu nedenle,ne olursa olsun yanımdan geçip gitme.Bunun senin için kolay olmayacağını biliyorum.Çünkü karşılıksız olduğunu düşünmek inancı güçlü duvarlar örer.Sen bana nedenli yaklaşırsan ben de o denli bilinçsizce geriye kaçabilirim.Görüyorsun çok istediğim bir şeye karşı bile savaşıyor gibiyim dimi?
Ama sevginin duvarlardan daha güçlü olduğunu söylediler,tek umudum da bu.Öyleyse güçlü ama sevecen ellerinle yık bu duvarları.Sevecen ol,çünkü içimdeki çocuk cok duyarlıdır ve duvarların gerisinde büyümez.
Öyleyse vazgeçme.
Sana ihtiyacım var...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder