Hiçlik...

Kafayı yememe çok az  kaldı hatta yedim belkide.Saçma sapan şeylere sinirleniyor,sebep yokken birden keyifleniyor,kahkahalar atıyor...Sonrada  içimden dışıma çıkıp kendimi izlediğimde kendi kendime kızıyorum..
Dengesizlik diz boyu!
Uyumak için yatıyorum.Kafamı yastığa koyar koymaz kurgular,beynimde dolaşan tilkiler,beynimi kemiren sincaplar ve uyumak için saymaya çalıştığım koyunlar hücum ediyor.Bunlarda yetmiyor O an kafama dayayıp silahı hepsini öldürmekle tehdit mi etsem yoksa öldürsem mi düşüncesi peydah oluyor...
Bazen ne aldığım nefes umrumda oluyor ne de kimseyi yanımda istiyorum.Öylesine bir hiçlik işte..